Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Poezye tom 1.djvu/136

O Wejdalotko, poźna noc na niebie,
 Czy sen ci powiek nie mruży?
I duchy chodzą? Czy nie strach na ciebie?
 Nie strach ci wiatrów i burzy?
I wilcy wyją i puhacze krzyczą
 O Wejdalotko, tyś sama — w téj porze
Czemuż twych powiek miękkich snów słodyczą
 Noc ukołysać nie może!

Ktoś idzie? idzie — mignął cień zdaleka
Duch to zapewne w postaci człowieka,
 Mara z wszelkiego świata,
 Co z znajomemi witać się przylata,
Po nad łoże kochanki, po nad chatę brata?
Nie — to rycerz — spojrzała Wejdalotka blada —
Krzyknęła i w objęcia nieznanego pada
A ogień ciemno-czerwono się pali —
I przygasł całkiem kiedy się witali.
— Biruto! w koło pusto i ciemno,
 Rzekł nieznajomy — Czy pojedziesz ze mną?
 Koń na nas czeka — druhy nas zasłonią —
 Ojciec twój nie wie — twoi nie dogonią.
Porzuć ten ołtarz — sto dziewic za ciebie —
 Pół mojéj ziemi, całą ziemię moję —
 Oddam Krewejcie, w świątyni zagrzebię.
 I gniew Perkuna rozdroję,