Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/025

 — Stryju kochany — rzekł — gdyby to nie był grzech i niepoczciwość wielka, powiedziałbym, że się z tej choroby cieszę. Zimnica przejdzie, a teraz ona tego dokazać może, iż mnie pozwolicie iść na Santok za siebie.
 Książe Bolesław ręce podniósł żywo do góry.
 — Nie pozwolę — zawołał — nie pozwolę! Z temi zbójami nie twoja rzecz się mierzyć, na pierwszą wyprawę ja cię sam będę prowadził.
 Przemko się zasępił i obrócił ku swemu Wojewodzie.
 — Mówcież wy za mną! — zawołał — mówcie wy!
 Wojewoda podszedł krok ku księciu Bolesławowi.
 — Miłościwy panie! — odezwał się. — Naszemu młodemu księciu czasby siły sprobować i trudno nam go utrzymać, rwie się strasznie!
 — Ale nie pora dlań jeszcze! nie pora! — rzekł książe Bolesław spokojnie. — Kiedy czas ma być, mnie do sądu zostawcie! Jednego jego mamy!
 I poszedł Przemka uścisnąć...
 — Stryju miłościwy! Puść! puść mnie! wróciemy cali! Przedpełk mi za kuma do tego chrztu krwi służyć będzie.. Mąż jest doświadczony...
 — Nie przeczę! — zawołał książe — ale i ja w kumy nie gorszym od niego!
 Wojewoda cofnął się schylając głowę.