Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/136

 — Okup dam — rzekł Przemko krótko i sucho.
 — Ojciec ziemi chce — odparł Otyły.
 — Ziemi nie dam! — prędko zawołał Przemko. Będę gnił tu, a ojcowizny nie pokraję.
 Henryk Otyły choć nie proszony usiadł przy więzieniu na ławie i w boki się ujął.
 — A jak nazad do lochu wrzucą?
 — Wola Boża — rzekł Przemko. — Wojna się raz powiedzie, drugi nie. Co jutro będzie nikt nie wie.
 Otyły uderzył go po kolanie.
 — Co grzywien dacie? — spytał.
 Przemko zwrócił się żywo.
 — Mów, co chcesz, dam, co zmogę.
 Zaczął się targ między niemi. Mina stojąc w ciemnym kącie słuchała z natężoną uwagą. Stanęło na grzywien tysiącu.
 — Ślijcież zaraz do Poznania, aby wam je tu przywieziono albo za granicę, nie puścimy inaczej.
 — A rycerskie słowo?
 — Eh! eh! słowo wiatr! — rozśmiał się Otyły. — Srebro na stół!
 W tem Mina niecierpliwa wyrwała się z kąta. Ujrzawszy ją Henryk się rozśmiał, bo o niej pewnie słyszeć musiał i przypatrywał się ciekawie.
 — Po grzywny do Poznania nie potrzeba! — zawołała. — Tysiąc grzywien znajdzie się i w Lignicy dla polskiego księcia!