Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/148

i niczego, a wszelako ona mojej nie równa. Patrzno, co to za kąsek!!
 I pod brodę ją ująwszy, podniósł Dorenowej twarz, aby się jej lepiej mógł przypatrzeć. Niezawstydziła się bynajmniej pyszniąca się sobą niewiasta i śmiała zalotnie... Gęślarz począł śpiewać pieśń, ułożoną na pochwałę książęcej kochanki.
 Wesołość ta bezwstydna męczyła Przemka, który radby się był co najprędzej ztąd uwolnić. Odezwał się więc do Łysego.
 — Pozwólcie mi was pożegnać, boć mi do domu, spocząć pilno. Dosyćem się poniewoli u was w Lignicy wysiedział.
 — To jedź! jedź! z Bogiem! — odparł Rogatka — pamiętaj tylko drugi raz mi w ręce nie wpadnij.. bo skórę zedrę!
 Zaczął się śmiać. Przemka groźba oburzyła.
 — Wyście bezpieczniejsi od nas — mruknął — bo z pod Skorulca zawczasuście zemknęli!
 Łysemu dziko zaświeciły oczy.
 — Ej! ty! — wrzasnął — jeszczem ci ja buty nie przytarł?
 Sonka głaszcząc go ułagodziła, głową tylko wahał.
 — Zmykajże i ty lepiej drugim razem — zawołał. — Mnie tam staremu nie było co robić, kiedym syna pewny był!
 Książe się skłonił, szeroką dłoń tłustą i na-