Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/177

musiano wieźć do izby, w której nań czekał Probus.
 Stał oparty o stół, nie jak zwyciężca, ale jak zasromany złoczyńca, spoglądając z ukosa i nieśmiało na ciotecznego, który wchodził dumny, z obliczem surowem.
 Ślązak przed wzrokiem jego, oczy spuścić musiał. Nie przemówili do siebie rychło.
 — Zmogliście mnie, — odezwał się w końcu Przemysław — zdradą i niewolą, bierzcież ziemię, która wam nie przyniesie szczęścia..
 — Inaczej.. inaczej być.. nie mogło — odparł jąkając się Probus. — Przebaczcie mi.
 Widać było wstyd — nie umiał się tłumaczyć.
 — Dajcie mi ztąd odejść — dodał polski książe — jednać się nie potrzebujemy. Nie po bratersku postąpiliście ze mną, serca też ku wam mieć nie mogę.
 — Nie oszczędziłem was — przebąknął Henryk, — ale i bliższych mnie tenże los spotkał.
 Spojrzeli na się. Przemko zimno i pogardliwie, Henryk z pewną trwogą.
 — Ziemi tej, której tak żądni jesteście — dodał książe — nie będziecie mieli nawet komu zostawić...
 Zdala skłonili się sobie.
 Przemko zaraz konia dosiadł, otoczyli go uwolnieni dworzanie, a Zaręba pobiegł pytać znajomych, co się na zamku działo.