Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/201

jej był — to jawna rzecz... Sam się zdradził. A książe ma cierpieć wiarołomną przy sobie, która na śmierć zasłużyła?
 Obie z Bertochą żwawo się naradzać zaczęły.
 Przez całą noc niemal na zamku snu nie było, biegano, słano, a pogonie zmęczone napróżno powracały.
 Zbiegów pochwycić nie mogły.
 Gdy księciu o tem dano znać, obojętnie skinął ręką, jakby już do tego wielkiej nie przywiązywał wagi. Rad był może, iż mu winowajca uszedł.
 Lecz gniew w nim nie ustał jeszcze.
 Następnego dnia gotując się z tego korzystać czekała nań Mina, ale nie przyszedł.
 Nie był też u Lukierdy.
 Księdzu Teodorykowi żywoty jakieś czytać sobie kazał i sam pozostał w izbach zamknięty.
 Parę razy Bertocha próbowała dostać się do niego — nie pozwolił jej puszczać do siebie.
 Do późnej nocy Mina czatowała w podwórcu czy się nie pokaże, aby mu zajść drogę — ale nie przestąpił progu.
 Z szeptów namiętnych około siebie Lukierda domyślała się, że coś zaszło, lecz obojętna pytać nie chciała.
 Żadna groźba dotknąć już jej nie mogła.
 Umysł jej na poły obłąkany tem zerwaniem z rzeczywistością — w przeszłości i wspomnieniach szukał pociechy. Mieszkała w nich i z niemi,