Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/202

wyobrażała sobie, iż to co się z nią działo, marzeniem było, a sny jej prawdą.
 Mina i Bertocha stawały zdumione, gdy czasem przy nich, oczy zamknąwszy nucić zaczęła, płakać i jakby z niewidzialnemi rozmawiać duchami.
 — Czarownica jest jak Orcha! — mówiła Bertocha.
 — Nie, tylko rozum straciła — odpowiedziała Mina. — Schnie to stworzenie, szaleje a zdechnąć nie może.
 I po za nią stojąc pięści podnosiła do góry, jakby dobić ją chciała.
 Śmiechy i groźby niewiast, już na niej żadnego nie czyniły wrażenia. — Nie widziała i nie słyszała ich — patrząc w te światy swoje, w których cała była.
 Po upływie dni kilku, Przemko, który teraz zarówno obu, żony i kochanki unikał — ciekawością może wiedziony, wszedł do Lukierdy, właśnie w jednej z tych chwil widzeń i marzeń, co ją odrywały od ziemi.
 Wejście męża przebudziło ją — wstała.
 Spojrzała nań milcząc, oczyma przeszywającemi, obłąkanemi i zachwiawszy się na nogach, musiała upaść na siedzenie.
 W Przemysławie widok jej zamiast litości, gniew wywoływał.
 — Tęsknisz pewnie za straconym kochankiem! zamruczał szydersko.