Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/065

tomną, powiedzą, żem ja chciał pozbyć się chorej, wstrętliwej niewiasty...
 Ojcze.. mów!
 Patrzał trwożnie.
 — Jam ani słuchał co mówić mogą, anim się chciał dowiadywać — rzekł ks. Teodoryk spokojnie. — Pospólstwo może pleść potwarze, ale cóż gawiedzi głosy ważą?
 A po chwili dodał.
 — Miłościwy panie, aby usta zamknąć ludziom, potrzeba iść do kościoła. Musicie być na pogrzebie przytomni.
 Przemysław jakby nie słysząc, rzekł żywo:
 — Niech będzie wspaniały pogrzeb, najwspanialszy... Niech trwa nabożeństwo... Proście Biskupa.. mówcie duchownym, niech się modlą za nią!
 — Duchowieństwo ze wszystkich kościołów i klasztorów już zwołane — rzekł uspokajając Teodoryk.
 Przemysław kazał sobie podać szaty uroczyste — ubierał się a raczej dawał się odziewać drżąc jeszcze... Gdy wychodzić przyszło, rzucił się na ławę bezsilny.
 Ks. Teodoryk widząc go osłabłym, wina przynieść kazał i zmusił go do wypicia pół kubka. Jadło przyniesione odepchnął.
 Nim wyszedł książe, wydał rozkaz jeszcze, aby