Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/079

co w głowie mam, a do ciebie nie przychodzę prosić o wstawiennictwo — ale cię buntować.
 — Toś bardzo źle padł — odrzekł zimno Kasztelan. — Jam nie dla was.
 — A któż to wie? — poufale się rozsiadając ciągnął Zaręba dalej. — Pogadajmyno, po staremu.
 Sędziwój ciekawy być musiał, nie zamknął mu ust, czekał...
 — Książe ciebie nie bardzo lubi — mówi Michno — to wszystkim wiadoma rzecz i tobie. Dał ci zbywając się kasztelanją dla pamięci ojca twego i żeś mu się nizko kłaniał. O Województwie ci się śni — ale nadaremnie. Ty go nie dostaniesz.
 Zresztą, co tu wodę warzyć? Przemysław wasz na swem księztwie się nie ostoi. Ziemianie go wyżeną. Zbójcą jest żony własnej, wszetecznikiem, a tyranem chce być nad nami. Brandeburgi na niego zęby ostrzą, Ślązacy go nie cierpią i zabierą co ma, Pomorza nie doczeka.. Śni mu się korona, będzie ją miał w piekle u Lucypera!
 — Milczże! — ponuro przerwał Sędziwój.
 — Dla czego mam milczeć? — odparł Zaręba. — Słuchaj czy nie, ja mówić muszę... Gdybyś rozum miał, a mnie posłuchał, wyżej byś poszedł niż jesteś...
 Kasztelan przerwał znowu niecierpliwie.
 — Bzdurstwa pleciesz!
 — Sądź jak chcesz! Ja jadę z Wrocławia od ks. Henryka. Kazano mi cię wymacać!