Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/083

go na stronę. — Widzisz, że śmiało chodzę, niech cię to nauczy, że ja tu swoich mieć muszę i siebie jestem pewny. Wasz książe otoczony jest takiemi jak ja, co mu życzą właśnie jako ja i Nałęcz...
 Ząb nie dając się uspokoić, drżał i wyrywał się a Zaręba śmiał się.
 — Tchórz jesteś — mówił, — połowa ludzi teraz napiłych, druga zajęta tem, żeby się upiła, nikt na mnie zważać nie ma czasu. Ja ciebie nawracać nie myślę, ale chciałbym się czegoś dowiedzieć.
 I trzymając Zęba za pas, badał go nieustraszony Michno.
 — Mów mi, co Przemko robił po śmierci księżnej, gdy rozkaz jego spełniono? Patrzaliście nań?
 — Rozkazu nie dawał — odparł Ząb, — nie prawda! Rozpaczał gdy się to stało. Mina przed pomstą jego natychmiast uchodzić musiała, o mało ją nie zabił.
 Zaręba śmiał się szydersko.
 — A! tak! tak! — dodał... — Powiesz mi, że i pogrzeb kazał sprawić okazały i sam na nim był! To ja wiem przecie, bo, choć wy mnie nie widzieliście — patrzałem sam na to Krok w krok za nim chodzę...
 — Aż póki ułapiwszy cię stracić nie dadzą — dokończył Ząb.