Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/101

 Arcybiskup przeżegnał go.
 — Bóg tak chciał — rzekł spokojnie — kara to, próba czy napomnienie, nie wiem, ale wyrok, któremu się poddać potrzeba!
 — Nie odstąpię ztąd! raczej zginę! — począł Przemysław.
 Biskup rękę mu położył na ramieniu.
 — Pokój z tobą! — rzekł. — Pokój z tobą! Ja ci przynoszę go. Henryk do mnie przysłał, Kalisz ci powróci, za kawałek ziemi mniej cenny a jemu przyległy.
 — Nigdy! — odparł książe.
 Arcybiskup na próżno go skłonić usiłował. — Książe nazajutrz nakazał szturm nowy.
 — Nie mamy z kim go ponowić — odezwał się przywołany Wojewoda.
 Wymówki tej Przemysław słuchać nie chciał, trwał przy swojem, burzył się i szalał. Arcybiskup nie odstępował go, usiłując powolnie przywieść do opamiętania.
 Przypomniał mu, że Bóg przeznaczając go do podźwignięcia korony Chrobrego, przez ciężkie próby i trudy wiedzie do tego celu. Nakłaniał, aby chciwemu Henrykowi dał ziemi kawałek dla odzyskania Kalisza i spokoju.
 Przemysław nie ufając już przyszłości, liczył wszystkie nędze i zawody żywota swego.
 — Całe moje życie — mówił — zmarnowało się w łamaniu z losem... Nie ufam już w przy-