Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/123

 Ucztowano dzień cały.
 Zaręba poszukał chleba, zjadł trochę i spał. Ale sen to był gorączkowy, przerywany i niespokojny. Spoglądał ku okienku na pół trawami zarosłemu i domyślił się, że noc nadchodziła.
 Wrzawa rosła jeszcze, sen go odbiegł. Przed nim na ziemię światełko słabe padało na słomę, nagle i ten ostatni promyczek zniknął.
 Zaręba głowę podniósł do góry — okno czemś było zaparte. Cichy głos dał się słyszeć, po którym poznał wiernego Nałęcza.
 Wstał co żywiej, aby się zbliżyć ku niemu, ale wyprostowawszy się i ręce wyciągnąwszy jeszcze od okna był daleko. Otwór znajdował się w szyi, która ze sklepienia wychodziła.
 — Michno! — wołano z góry.
 — Jestem tu!... Przekup stróżów... Odarli mnie.. marznę... Próbuj co można, bo żywym ztąd nie puszczą.
 — Straż u drzwi mocna.. ludziom zagrożono.
 — Póki wesele trwa, póty życia mego.. Ratuj Pawłek.. bo zginąć przyjdzie!
 Nałęcz coś szepnął, w otworze znowu błysło światełko — odszedł.
 Na trzeci dzień po wzięciu Zaręby, Kasztelan dopiero oznajmił Przemysławowi, że niepoczciwego Michna ujęto i trzymano w ciemnicy.
 Książe odparł krótko:
 — Zdrajca jawny.. sprawić mu na co zasłużył.