Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/124

 — Byłbym go dał ściąć — rzekł Kasztelan — lecz czasu wesela nie godziło się krwi przelewać.
 Przemysław nie odpowiadał nic.
 Trzeci dopiero dzień na zamku mieszkała pani młoda, a ledwie poznać było można, iż obcą była. Poczynała sobie ze wszystkiemi tak śmiało, iż nikt nie ważył się jej przeciwić.
 Właśnie Kasztelan miał odejść z wyrokiem śmierci na Zarębę, gdy zasłona we drzwiach uchyliła się i młoda księżna weszła. Wtargnęła tu jak pani, z twarzą wesołą, z ustami dumnie podniesionemi, strojna, pyszna, niemal zuchwała.
 Na widok jej Przemysław zmięszał się i krok zrobił ku niej.
 Ona, zobaczywszy we drzwiach Kasztelana, zwróciła się do niego i łamanym językiem niemieckim, śmiejąc się sama ze swej mowy, zapytała go, jakąby miał sprawę.
 Ofiarowała się w miejsce męża ją rozstrzygnąć.
 Kasztelan spojrzał badając na pana, który głowę spuściwszy milczał. Po chwili dopiero zwrócił oczy na nią i rzekł:
 — Schwytano zdrajcę! cóż z nim byś uczyniła?
 Ryksa brwi ściągnęła.
 — U nas zdrajców wieszają albo ścinają — odparła — a u was?
 — Śmiercią też karzą.
 — Kogoż zdradził?