Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/125

 Kasztelan wtrącił:
 — Z wrogami się znosił, ludzi przeciw panu buntował.
 Księżna zadumała się nieco, ale w twarzy jej usposobienia do łaskawości nie było.
 Bawiła się rękawem swej sukni obojętnie.
 — Stracić go każecie? — zapytała. — Ależ wesele nasze trwa jeszcze. Krwią go oblewać.. nie trzeba.
 Przemysław szukał w jej twarzy litości — nie było jej, tylko zadumanie chłodne.
 — Krew na weselu — dodała — zła wróżba.
 — Odłożym tracenie na później — odezwał się Kasztelan.
 Ryksa nie wstawiała się za winowajcą — odwróciła się od Kasztelana, popatrzała na męża, poczęła pytać o fraszki i śmiać się.
 Pierwsze te dni schodziły na wzajemnym badaniu się małżonków... Arcybiskup Świnka, który się umyślnie zatrzymał, z ciekawością patrzał na pierwociny nowego życia Przemysławowego.
 Szczęścia jakiego się spodziewał, widać nie było. — Ryksa zbliżała się do męża śmiało, w księciu poufalenie się jej budziło jakąś trwogę. Bladł, oczyma rzucał obłąkanemi, usiłował wesołość udać a okazywał poruszenie tylko niespokojne.
 Nie odejmowało to usposobienia wesołego młodej pani, nie czyniło wrażenia na niej — krzątała