Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/136

czała, gdy mówił — słuchała nie przerywając. Przemysław poruszając się wspomnieniami temi mówił coraz goręcej.
 — Mnie i siebie dręczyła! — zawołał.
 — Czemuś ją nie odesłał do ojca?
 Przemko rzucił głową.
 — Wszak prosiła o to...
 — W pieśni — przerwał książe chmurno. — Mnie nigdy nie mówiła o tem.. Jam nie słyszał prawie jej głosu. Znienawidziły ją sługi, zniechęciła domowników.. zabili ją.
 Brwi Ryksy się ściągnęły — drgnęła.
 — A wy, coście tu panem, dopuściliście — —
 Przemysław rozpostarł ręce.
 — Tak, — rzekł — winienem, choć niewinny jestem.
 Ale na Chrystusa przysięgam, ja nie dawałem rozkazu — ja nie wiedziałem o zabójstwie!
 — Nieszczęśliwa, słaba, bojaźliwa niewiasta! — odezwała się Ryksa. — Ja — ja inną byłabym na jej miejscu.
 Przemysław spojrzał na nią. Stała nieulękniona, smutna tylko.
 — Na jej miejscu jabym te sprośne baby dała potracić. Sługi! niewolnice żeby śmiały targnąć się na mnie!! Nie mówcie mi, żeście niewinni! Na coście jej dali i trzymali takie sługi?
 Przemysław powtórzył bezmyślnie.
 — Nie winienem!