Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/187

 Następowała Komunija święta, do której przystępując król miecz odpasał.
 Wiedziono na tron ciągle modlitwy odmawiając i śpiewając.
 Po obrzędzie tym w ten sam sposób ukoronowano królowę, a gdy obok małżonka zasiadła na tronie, zabrzmiał hymn wszystkiemi głosy nucony, potężny, wielki, dziękczynny.
 Ostatnia nuta jego rozlegała się jeszcze, gdy Arcybiskup zawołał:
 — Król niech żywie! niech żywie królowa
 Za nim co żyło wołało wtorując, potrząsano rozwiniętemi chorągwiami, bito we dzwony i na trąbach grano.
 Arcybiskup z Biskupami ująwszy króla i królowę wiedli ich na zamek, przerzynając gęsto stojące tłumy, chcące choć spojrzeć na ukoronowanego pana swego.
 Wśród tej ciżby szczęśliwej, wrzawliwej, na pozór rozradowanej — różne się jednak odzywały głosy.
 Jedni widzieli blaski same i spodziewali się szczęścia i potęgi, drudzy już troskali widząc w tem jakby wyzwanie Boga, próbę niebezpieczną.
 Po kątach i zaułkach szemrali i odgrażali się niechętni.
 Długo nie wierzono, ażeby Arcybiskup ważył się na krok tak wielkiego znaczenia, rzucenie rękawicy wszystkim, co siedzieli na ziemiach pol-