Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/195

się Podczaszostwa albo Podkomorstwa dosłużyć — pod ziemią się kryć musi jak borsuk w jamie? Taka dola wiernych sług, co prawdę panom mówią.
 Niechluj głową ruszył dwuznacznie.
 — Nie mówcie mi, żem ja na to zasłużył — dodał z gorączką, która w nim nigdy nie wystygała, Michno. — Pokutuję za to, żem się za biedną męczennicą ujmował, i złego nie mógł ścierpieć...
 — Ale.. ale! — odezwał się Zebro na przyzbie, która w koło ściany obiegała, przysiadłszy. — Mówią ludzie, żeście wy tę panią nadto miłowali.. a ona was!
 Zaręba skoczył.
 — Łgą, jak psy ci co to szczekają! — krzyknął. — Szanowałem ją jako panią, litowałem się nad nieszczęśliwą.. Łgą, bo to była święta niewiasta!
 Nie wznowiono o tem więcej rozmowy, uspokoił się Zaręba.
 — Hę? — zapytał spocząwszy. — Z Gniezna powracacie? Cóż? dali mu koronę włożyć? Nie stało się nic?
 — A cóż się stać mogło? — spytał Niechluj.
 Zaręba się śmiał.
 — Mogło się co przytrafić — rzekł szydersko. No.. raz, drugi i trzeci się nie powiodło, a kiedyś udać się musi!
 — Niech się cieszą, nie długo tego będzie!
 W tem Zebro spluwając wtrącił: