Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/199

się liczyć gromadę, która za Zarębą zbliżać się ku niemu zaczęła.
 Pochyliwszy się z konia, jeździec rozpoczął z Michnem rozmowę.
 — Cóż poczynacie? — spytał po niemiecku ponurym, grobowym głosem.
 — Koronowaniu nie można było przeszkodzić — rzekł Zaręba — ukoronowali go — ha! nie na długo!
 — Nie powiodło się więc! — wtrącił niemiec — Wam bo się nic nie wiedzie.. mówicie wiele, krzyczycie głośno, robicie mało!
 Zaręba po cichu się żywo tłumaczył, tym czasem przybyły oczyma rachował ci co dokoła się gromadzili.
 — Niewielu was też jest! — rzekł pogardliwie. — Co to za siła! to garść ledwie!
 — Bo tu tylko są dowódzcy — odparł Michno, — a nie wszystkie nasze zawołania. Liczcie po dziesięć, dwadzieścia i więcej głów na jedną...
 Ale co z tego, gdy się nieszczęści!
 Siadaliśmy nań w zasadzkach razy wiele, zawsze nam uszedł.
 Niemiec popatrzał urągająco.
 — Dajcie no tylko wiedzieć mnie, gdzie go z małym pocztem przydybać można — rzekł, — a ja się bez was obejdę...
 Szeptali znowu po cichu. — Zaręba tych, na