Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 053.jpeg

strzału, ale król pamiętał psów liczbę, dwa tylko widać było uchodzące ze skomleniem, a pod galerją rozlegało się wycie bolesne, ranionego.
 Twarz Augusta III i oczy wprzódy przygasłe, zajaśniały radością tryumfu.
 — Nie sądźcie — odezwał się do Brühla — żebym ja go chciał zabić, a ranił tylko z przypadku. Chciałem go ranić i nogę mu utrącić, okaże się iż spełniłem com zamierzał.
 — Psów jest mało, potrzeba ich oszczędzać.
 Plater epizodem tym dziwnie zmięszany milczał, niewiedząc co począć z sobą, królowi tymczasem czeladź jego myśliwska drugą strzelbę nabitą podała. Polowanie na psy głodne, nie było skończone.
 — Mów starosto, dalej — rzekł August weselej — proszę, słucham. Zaje mi się, że mówiłeś o Massalskim.
 Król skrzywił się znacząco, dając się dorozumiewać, że nie bardzo go szacował, choć Radziwiłłowi pomoc dał.
 — Tak jest — począł starosta — Książe biskup.
 — Biskup i pułkownik — wtrącił żartobliwie Brühl — to mi się trafia rzadko, aby w jednej osobie dwa się takie incompatibilia łączyły.
 — Książe biskup — ciągnął dalej starosta — trybunałowi pozamyka kościoły, nie pozwoli duchowieństwu słuchać deputatów przysięgi. Ludzi swych daje pod komendę wojewody.
 — I nic iż do bitwy i krwi rozlewu nie przyjdzie? — wtrącił August III niespokojnie — nie przyjdzie?
 — Czartoryscy nie będą mieli z czem przeciw