Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom I.djvu/075

 — Na Wielkopolskę, do Poznania mnie chcą, i na Kraków i na Sieradzkie, i na całe państwo...
 Stara się namarszczyła.
 — Dyć tam jakiś miemiec, jest! — odezwała się przestraszona...
 — Oni go precz chcą przegnać.
 — O! o! — przerwała Błachowa, podnosząc palce do góry. Kiedy jednego wyżeną, mogą i drugiego. O cudzą koronę się tobie bić i zaczynać, kiedy ty swoją masz!
 Głowa jej trzęsła się coraz mocniej.
 — A tobie to na co? Nie dosyć ci ojcowizny? Stary, co go też tą koroną kusili, nigdy jej nie chciał.
 Albo to Przemka i Leszka nie ubili, choć korony mieli?
 Mało to chleba, nieba, wody, ziemi i lasu na Mazurach!
 Semko słuchając smutniał...
 Błachowa, jakby uznała wreście, że sprawa ta rozum jej przechodziła, spuściła głowę i dumać poczęła głęboko, długo, nie mówiąc nic, w ogień zapatrzona.
 Podeszła potem do ogniska zadumana, wzięła polano przy niem leżące, zagarnęła węgle rozżarzone, dorzuciła drewek parę i na dawne miejsce powróciła.
 — Cóżeś ty im powiedział? — mruknęła.
 — Co! Nic! — odparł Semko spokojnie. Nim