Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom I.djvu/191

wosłębem, ten gdy go wziął w ręce swe, nie popuści.
 — Żołnierz dobry, — odezwał się komtur z Balgi — człek nie do pogardzenia.
 — Warchoł, zuchwały nad miarę, a krew w nim gra — rzekł Czolner — która człowieka niesie dalej, niż chce. Koniec końcem, księciu Semkowi korony się chce, a pieniędzy niema.
 — Tak — wtrącił podskarbi, rękę kładnąc za pas — pewnie po nie do nas przysyła? Szkoda tylko, że myśmy na innych dłużnikach sparzeni i na gołe słowo, a choćby i pięcią pieczęciami opatrzony pargamin, ze dwoma orły i dwoma puhaczami, zakon nie da nic.
 Przeciwko temu wyrokowi, zmarszczony pospiesznem jego wyrzeczeniem, zaprotestował wzrokiem Czolner, podskarbi zamilkł, a on mówił dalej.
 — W skarbie zbytnich kilka tysięcy grzywien się znajdzie.
 Podskarbi potwierdził głową.
 — Jestem więc za tem, ażebyśmy je pożyczyli Semkowi, ale pogranicznej ziemi kawał zastawem nam musi dać, i będziemy trzymali ją, aż wykupi.
 Nikt się nie myślał sprzeciwiać temu, Wallenrod w ziemię patrzał obojętnie.
 — Wybierzcie — rzekł Szpitalnik — co dla nas najdogodniejsze, co najprędzej wrota nam