Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom I.djvu/224

Wpadał w rodzaj zapamiętałej wściekłości, która go ślepym i głuchym czyniła.
 Jak inni krzyżacy zasłużeni zakonowi, mógł on był, przy swem męztwie i doświadczeniu dójść już do wyższych urzędów w zakonie, do jakiej komandoryi lub dowództwa, ale się od wszystkiego wypraszał, o bogactwa żadne i wygody nie dbał, byle namiętności swej mógł dogodzić.
 Śmiejąc się mówiono o nim, że gdyby zwierza zabrakło, na szczury w lochach pod zamkiem gotówby polować.
 Kurt von Rosen był też w Malborgu zwierzchnim wszelkich łowów nadzorcą i dowódzcą. On je dla obcych gości urządzał, prowadził, pod jego rozkazami byli sokolnicy, psiarze i stajnie łowieckie.
 Skłoniwszy się księciu, stary Kurt spytał go, czy w istocie chciał się dnia tego wybierać na łowy.
 — Śniegu dużo napadło — rzekł — kopno dla zwierza, ale dla psów też i koni nielepiej. Snieg suchy z wiatrem pozawiewał tropy. Zły dzień, miły książe...
 Witold słuchał obojętnie.
 — Macie czem zwierza szczwać? — zapytał.
 Kurt się obraził tem powątpiewaniem.
 — Zaprawdę - odparł z dumą — żadnego rodzaju psów u nas nie braknie. Mamy i do ścigania najlepsze.