Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom I.djvu/285

 — In saecula saeculorum.
 Dodało to odwagi Semkowi, który z za konia wystąpił. Zabierał się pozdrowić też nieznajomego, ale się zawahał nie wiedząc, jakim doń przemówić językiem.
 Tymczasem przybyły zwolna zsiadł z konia i postąpił kilka kroków.
 — Zkąd jedziecie? spytał po niemiecku.
 Język ten Semkowi i bratu Antoniuszowi nie był obcym — ale zdziwił księcia mocno, niepojmującego zkąd Niemiec wziął się tutaj.
 Kaukis i Wiżunas z widoczną trwogą, nienierozumiejąc co się stało, lękając się kary, schowali się za drzewo.
 — Jeżeli się nie mylę, a przypominam dobrze — odezwał się zakonnik, — nie kim innym jesteście tylko starostą Hawnulem?
 Na twarzy nieznajomego chwilowe zdziwienie rozpłynęło się w uśmiechu.
 — Tak jest — rzekł — jeśliście może nie poznali, to trafnieście odgadli.
 — Mnie pan Bóg dał odgadnąć, a was — odparł zakonnik — opatrznością swoją zesłał tutaj. Większe nas szczęście spotkać nie mogło.
 Nazwany Hawnulem, przystąpił śmielej, z zajęciem i życzliwością wpatrując się w Semka i mnicha.
 Brat Antoniusz, widząc że książe namyśla się jeszcze co począć, pierwszy się odezwał.