Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/041

 — Więc chcielibyście pozostać? wy? — zapytał zdumiony książe.
 — Ojciec Paweł życzy sobie tego. W kościółku mu zakrystyana brak, w klasztorze rąk. Jam, dzięki Bogu, silny jeszcze.
 Semko zwrócił się ku przełożonemu, który stał milczący.
 — Brat Antoniusz chce mnie opuścić! — rzekł.
 — Ale tylko za przyzwoleniem miłości waszej i zgodą — odparł przełożony. — Bylibyśmy bardzo wdzięczni, gdybyśmy go pozyskać mogli. Młodszej braci przy nim raźniejby szło, bo to żywy przykład klasztornej cnoty.
 — A! a! ojcze! niedołęga jestem! — wtrącił skromnie Antoniusz.
 Semko nie sprzeciwiał się żądaniu, pomyślał tylko, że gdy mu Kaukis i Wiżunas równie się upomną o obiecaną swobodę, z powrotem w drodze kierować się ciężko będzie.
 Za to Jagiełło dawał przewód swoich ludzi do granicy.
 Do południa z zamku nie nadeszła wiadomość żadna, aż nadjechał Hawnul, a z nim dwu konnych, którzy podarki W. książęce wieźli.
 Wspaniałe były i kosztowne, i za nie godziło się podziękować.
 Ale Jagiełło dodnia już był na łowy do Miednik wyjechał, nie żeby podziękowań uniknąć,