Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/053

 Semko słuchał marszcząc się. Wiedział jak brat był przeciwnym wszelkiemu mieszaniu się w polskie sprawy, zamiast odpowiedzi, odwrócił się ku niemu, jakby wyzywał do objawienia zdania.
 Janusz, który już siadł był za stół, podparł się i milczał.
 — Słyszycie! — rzekł do niego Semko.
 — Od wczoraj tylko tego słucham — chłodno odpowiedział Janusz — ale przy swem stoję. Niech Wielkopolanie robią co chcą, nie nasza to rzecz. Nie pora się mięszać. Kto ma ochotę w kości grać, niech za kubek bierze, a ja kosterstwa ani życzę, ani do niego należeć nie myślę.
 — Nie namawiamy was — wtrącił Bartosz — choć brat królem, złą dla was rzeczą nie będzie.
 Janusz usta wydął i ręką zamachnął... Nie miał wiary w obiecane królestwo.
 Zbyt wiele osób otaczało ich i słuchało rozmowy, aby ktokolwiek chciał się otworzyć z tem co myślał. Jeden Bartosz nie taił się z tem co czynił.
 Semko szczególniej zwracał uwagę na brata, w którym już teraz pewne zobojętnienie i oswojenie się z myślą o koronie dostrzegał.
 Odolanowski pan, cały przejęty i rozgorączkowany, ciągnął dalej.
 — Zechcecie czy nie, okoliczności was zmuszą przyjąć osieroconą koronę, do której nikt prawa