Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/087

dowódzców, przysłuchując ciekawie rozmowie. Niektórzy krzyczeli.
 — Kamienia na kamieniu nie zostawić! Padło dosyć naszych!
 — Myśmy niewinni! — wołał stary wyciągając ręce. — Nie zechcecie nam uczynić miłosierdzia, to, dziej się wola Boża, bronić się będziemy do zdechu. Słowo wasze! panie wojewodo!
 Tłum warczał i odgrażał się.
 Wicek z Kępy dał znak ręką, aby milczano. Uciszyło się jakoś.
 — Załoga zamkowa siedziała nam na karkach! Niewinniśmy! — powtarzano z murów. — Ulitujcie się.
 Świdwa pierwszy zawołał do wojewody.
 — Miasta szkoda, czasu szkoda, dać im pokój.
 Bartoszowi pilno było zamku dobyć. Porozumieli się wszyscy. Wojewoda naprzód odwrócił się do swojej szlachty.
 — Miasto oszczędzić trzeba. Damy im spokój...
 Chociaż mruczano, wojewoda nie czekał, rękę podniósł.
 — Macie słowo! otwierać wrota!
 — Przysięgnijcież! — zawołał stary.
 — Moje słowo tyle waży co przysięga! — dumnie odparł wojewoda. — Wrota otwierać!
 Nastała cisza. Zwołano dowódzców, zalecono porządek. Sworniejszym tylko ludziom, którzy do