Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/185

Dobiesław także obracał się ku niemu... Miał się stać rozjemcą między kasztelanem a wojewodą.
 — Niebardzo się ich lękam — rzekł powoli pan z Tęczyna — chociaż Bartosz z Odolanowa nie jest do lekceważenia. Nietylko rycerz odważny, ale człowiek zuchwały i przedsiębiorczy... Ufam jednak, że trwożliwego ducha arcybiskup obu ich powstrzyma i nie dopuści do jakiegoś szalonego kroku...
 — Toż samo twierdzę — rzekł krótko Dobiesław, — który wymównym nie był. — Czuwam i nie boję się.
 — Arcybiskup dziś tu przybywa — przerwał Spytek — Semko ma być z nim, otwarcie, czy skrycie... Ja pierwszy pojadę naprzeciw Pasterzowi, aby go powitać, ale zarazem oświadczyć, że my Semka znać nie chcemy!!
 Jaśko z Tęczyna brodę pogładził.
 — Żywość swą uśmierz nieco — rzekł — nie mamy potrzeby mówić o Semku, bo my dotąd możemy nie wiedzieć o jego staraniach i wymaganiach.
 Sądzę nawet, że nieświadomość ta lepiej nam przystała.
 Nie puścim nikogo, a Semka!! my nie znamy.
 — Mamy królowę! — powtórzył Spytek — mamy panią, a o panu pomyślemy wraz z nią, gdy naostatek ona tu przybędzie...
 Jaśko z Tęczyna wstał i poszedł przymknąć