Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/198

 Rozmowa zaczęła się cicha, tak cicha, że jej posłowie nawet, stojący opodal nieco, słyszeć nie mogli. Bodzanta wydawał się strwożonym i niespokojnym.
 — Ludzi moich nie chcą wpuścić do miasta — rzekł.
 — Tak, i przybycie ich zrobiło tu niepokój wielki — odpowiedział Radlica. — Nie będę wam taił tego... Siłę nawet całą zbrojną miejską zwołano na obronę...
 Bodzanta poruszył się niespokojnie.
 — Powszechnie utrzymują — dodał biskup — że prowadzicie z sobą Semka Mazowieckiego...
 Twarz arcybiskupa okryła się rumieńcem, załamał ręce, nie umiał nic odpowiedzieć.
 — Jeźli tak jest, a nawet gdyby to tylko było posądzenie fałszywe, miasto pozostanie zamkniętem, gotowo jest bronić się i siłą odpierać.
 Arcybiskup milczał wpatrując się w Radlicę.
 — Ma więc tu ten wybrany od narodu nieprzyjaciół tak zawziętych? — zapytał cicho.
 — Niestety — mówił dalej biskup spokojnie — ma ich dosyć. Prawie wszyscy Krakowianie słyszeć o nim nie chcą, a najsilniejsi z nich Dobiesław z Kurozwęk i młody wojewoda są najzawziętszemi.
 Nie kuście się o rzecz niemożliwą — dodał Radlica,
 — Zawczasu więc tu — począł arcybiskup smutnie — wieść tę przyniesiono, puszczono...