Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/227

całą Wielkopolskę, a arcybiskup go królem ogłosił — nic to nie znaczy?
 — Jako? — podchwycił Hawnul — lecz jeśli go ogłosi królem?
 — My go nim nie uznamy — rzekł kasztelan zwolna. — Stolica jest tu, korona w rękach królowej; prawo za nami!
 Niepierwszy to raz Kraków będzie stanowił o całej monarchii i od jego posiadania zawisać będą jej losy.
 Dobiesław z Kurozwęk przerwał krótko i niewyraźnie.
 — W Wielkiejpolsce nie koniec, dopiero teraz się o nią walka rozpocznie. Zobaczymy, jak się dokona.
 Hawnul spozierał po tych twarzach, widział je wszystkie równie wypogodzone. Trochę męztwa w niego wstąpiło.
 Spytek dodał przybliżając się do Hawnula.
 — Widzicie, że my powodzenia Semka wcale do serca nie bierzemy. Dajemy mu przed czasem siły wyczerpać, rzucać się i wytężać; wszystkiemu temu w czas się koniec położy.
 Zdumiony słuchał starosta.
 — Byle zapóźno nie było — rzekł — zajęcie Kujaw da mu nowe siły.
 — Bądźcie spokojni — rzekł — Domaratowi sprzymierzeńcy i on sam, chwilowo bezczynni ockną się. Rozkazy są wydane. Nie mamy trwogi.