Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/242

zastał tegoż dnia nad wieczór przybywający Lasota.
 Jak każdego z gości, biskup przyjął go uprzejmie bardzo, wyszedł do niego ze swej ulubionej kryjówki, posadził przy sobie i zapytał o zdrowie arcybiskupa.
 Sam się natychmiast zadawszy to pytanie rozśmiał smutnie.
 — Widzicie, medicus u mnie z pod biskupiej sukni zawsze patrzy.
 — Jego miłość — rzekł Lasota — dzięki Bogu ma się dobrze, ale trosk ma wiele.
 — Komuż na nich zbywa! — westchnął biskup — ludzka to rzecz, ludźmi jesteśmy.
 — Ks. Bodzanta zlecił mi pozdrowić pasterza — mówił dalej Lasota — i prosić go, abyś z urzędu swego i przez wpływ przyczynił się u panów małopolskich.
 Biskup nie dał mu dokończyć, mierząc go ciekawem, zdziwionem wejrzeniem.
 — Mój wpływ! — rzekł — dziecko moje, któż tego nie wie, iż ja tu żadnego nie mam! Nie żalę się na to, ani narzekam lecz nie godzi się do tego odwoływać co nie istnieje.
 — Jednakże... — przerwał Lasota.
 — Niema żadnego na to sposobu — mówił biskup. — Ja nie mogę nic, chyba przy łasce Bożej choremu czasem pomódz, a biedaka zdrowego słowem pańskiem zagrzać.