Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/256

grosza, nigdzie ziarna, nawet srebrne naczynia w zastawie u żydów.
 Konie, wozy, żelaztwo, rozchwytują rozbójnicy.
 Semko się rozgniewał trochę i zwrócił żywo do niej.
 — Cóżeś ty chciała, aby ludzie darmo służyli? aby przyszły bez wojowania Kujawy i zamki? Wojsko kosztuje... przyjaciół ujmować trzeba.
 Błachowa głową potrząsała.
 — A jak z tego posiewu nie będzie ziarna? — odezwała się — co naówczas?
 — To być nie może! — gorąco zaprzeczył Semko. — Nic nie wiesz... nie rozumiesz nic... Tylko co nie widać jak mnie królem ogłoszą.
 Spojrzała nań długo stara.
 — Wszak już raz tak było? — odparła — daj Bóg, by znowu gęby im kto nie zamknął, gdy będą mieli okrzyknąć...
 — Naówczas inni ludzie byli tam — zawołał Semko.
 — A teraz gdzie się oni podzieli? — zapytała Błachowa.
 Książe rozmową tą był rozjątrzony, strzepnął rękami i nagle spytał.
 — Ulina gdzie?
 — Siedzi w oknie podparta na ręku — poczęła stara tęsknie — albo i z tej co się to zrobiło! Miły Boże!!