Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/271

 — Od kogo?
 — Bez mała od wszystkich, co tam rej wodzą, — odparł ks. Płaza — ks. Radlica razem z panem krakowskim, z wojewodą i innemi przysłali mnie do was...
 Arcybiskup spojrzał strwożony.
 — Nikt z nich nie będzie! — spytał.
 — Nikt — odparł ks. Płaza. — Wiedzą dobrze, iż Wielkopolanie królem chcą obwołać Semka, a na to się oni nigdy nie zgodzą. Wiadomo i to, że wasza miłość jesteś w ich ręku i że możesz zmuszonym być ogłosić kogo oni okrzykną.
 Z boleścią Bodzanta, oglądając się trwożliwie, ręce podniósł ku niebu.
 — Tak jest, niestety! — zawołał stłumionym głosem. — Nie mogę się opierać, zajadą mi Łowicz, zniszczą dobra, samo Gniezno niepewne...
 Co ja mam czynić? co czynić?
 — Ojcze a pasterzu — przerwał Płaza — ale toż samo grozi wam od Margrabiego brandeburgskiego, od Małopolan, którzy górą wezmą niechybnie... byle siły zebrali...
 — Rozum każe bliskiego naprzód uniknąć niebezpieczeństwa — odezwał się rozpaczliwie arcybiskup. — Co czynić? Widzicie sami! Jestem przymuszony! Nóż mam na gardle!
 Ks. Płaza westchnął.
 — Rozumieją to dobrze w Krakowie, sądzę że w. miłość oprzeć się nie możecie — począł —