Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/028

 Chwilę pomilczał Janusz.
 — Przybyłem z tem do ciebie — rzekł zimno — abym ci dobrą przyniósł radę. Ratuj się czyniąc w czas pokój i zgodę.
 — Nie mogę — zamruczał Semko...
 Wnijście starego Sochy przerwało tę pierwszą między braćmi rozmowę.
 Janusz zwrócił się do niego.
 — Że młodzi szaleją, to nie dziw, — odezwał się — ale i ty stary...
 Wojewoda się nie uniewinniał.
 — Pana opuścić w jakiej bądź doli nie mogłem — rzekł po namyśle...
 Henryk, który teraz rzadziej Semka nawiedzał i zamiast dawnego zuchwalstwa, okazywał mu rodzaj milczącej wzgardy, stawił się dla powitania starszego. Dopełnił tego z przesadzoną uniżonością, jakby okazać chcąc tem lekceważenie dla Semka
 Janusz podrosłemu i zmężniałemu przypatrzył się milczący.
 — Spodziewam się — odezwał do niego — że suknia już nie cięży?
 — Zawsze równie — rzekł Henryk...
 — Zbroja też nielżejsza, wierzaj mi — sucho odparł Janusz — a przeto jej nam zrzucić jak tobie sutanny twej nie wolno.
 Uśmiechnął się ks. Henryk.