Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/036

niusz mówił z pewnym uśmiechem łagodnym, tak księcia zdumiało, iż długo nie mógł odpowiedzieć na nie.
 — Ojcze mój, — rzekł po namyśle. — Wy w świętobliwości waszej nie podejrzywacie nikogo. Ja muszę się obawiać wszystkiego, nawet zasadzki. Macież pewność, że mnie tam nie wiodą, aby się pozbyć, pochwycić, uwięzić?
 Mnich ręce podniósł do góry.
 — Możecież przypuścić, żebym ja się dał do tak niecnej sprawy użyć za narządzie.
 — Mimo waszej woli.
 — Nie — energicznie odparł brat Antoniusz — Znam i wiem komu wiarę dać mogę. Każecie? towarzyszyć wam będę.
 Semko w domysłach był zatopiony.
 Trudno mu było odgadnąć, kto mógł i dobrze życzyć, i mieć sposób ratowania go. Brat Antoniusz stał i czekał.
 — Mój ojcze — rzekł Semko — zaręczenie wasze wielką ma wagą u mnie, a jednak...
 Zakonnik rękę przyłożył do serca.
 — W. miłość i cześć swą i mienie i przyszłość możecie ocalić od niepewności i narażenia na losy...
 Schylił mu się do kolan.
 — Posłuchajcie mnie, naznaczcie czas i miejsce...
 Semko zadumał się długo, przeszedł po izbie raz i drugi.