Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/074

 Dzwony biją radośnie... tłumy śpiewają — w ulicach szaleje ciżba... Trefnisie miejscy pstro i szachowano potrojeni zwijają się błaznując, z okien słychać lutnie... Nie znajomi się witają — wszystko jakby bracia rodzeni...
 W oknie domu z zagryzionemi wargami siedzi Bobrek.
 Zdało mu się przez ten czas cały, i jeszcze czuje jakby go kto kąsał i ciało mu wyrywał. Zagadał do niemców swoich, zaszwargotał i odpowiedzieć mu nie umieli — kiwali głowami tylko.
 — Dzień wielki! — mruknął jeden.
 — Takiego dnia baby wojskoby najtęższe pobiły — dodał drugi — ale takich dni na życie ludzkie dwóch niema.
 — I na dwa życia rzadko jeden trafi — dopowiada drugi.
 Bobrek milczy i żre się...
 — Czy to im da siłę? — mruczy do siebie... Zakon cicho siedzi, ale potęgę zbiera... żelazo po zamkach, złoto po piwnicach...
 Rozśmiał się.
 — Gdybym był królem Sieradzkim Semkiem — zawołał — dziśbym umarł chyba.
 Semko patrzał z okna, a gdy przeciągała królowa–dziewica, stał jak wryty i pobladł jak mur.
 Takiej niewiasty niewidział i nie marzył.