Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/165

swój — ani chcę wiedzieć co w sercu macie. Żądam słowa od was, że matce mej powiecie, co jej poślę przez was?
 — Miłościwa pani — odparł podczaszy — to obowiązek...
 Jadwiga patrzała w ziemię.
 — Powiedzcie matce mej, iż przypominam jej słowo mi dane, zaręczenie, iż od męża mojego nie będę rozdzieloną... Powiedzcie, że chcę i do trzymam przysięgi, a żadna moc postanowienia tego nie złamie.
 Podczaszy milczał, pochylał się z pokorą, szeptał coś, zmieszanym był.
 Jadwiga wzrokiem go zmierzyła.
 — Mam słowo wasze...
 — Dotrzymam go...
 Nazajutrz posłowie odjeżdżać mieli. Sama pozostawszy, Jadwiga stawała się dziecięciem. Szła skarżyć się Hildzie i płakać...
 Zmuszona być królową, czuła w sobie męztwo, lecz siły nie wystarczały...
 — Oni ślą do matki! ja nie mam posłać kogo! Włodko powie com poleciła, lecz bronić mnie nie będzie, nie poprze!!
 Załamywała ręce. Myślała o Gniewoszu, ten oczekując niemal codzień Wilhelma, oddalić się nie mógł — nie było wysłać kogo. Naówczas Hildzie na myśl przypadł przybłąkany do dworu klecha...