Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/170

 — Mów głośno! Wiem co przynosisz! nie chcę tajemnic żadnych. Niech świat cały słyszy! Mój mąż przybywa!!
 Mój mąż? kiedy?
 — Jutro?
 Twarz młodej pani zabłysła jak różyczka, uśmiech powrócił, nadzieja — szczęście...
 Rzuciła się Elży Emerykównie na szyję, wołając po dziecinnemu.
 — Słyszysz! on przybywa! przybywa! Ciesz się...
 Narzeczona Spytka radaby była podzielać radość swej pani, lecz wiedziała od niego, jak mało nadziei mieć mógł rakuzki książe. Posmutniała jej twarzyczka, przewidywała teraz rozpoczęcie walki i dnie ciężkie dla Jadwigi.
 Ona tryumfowała, w jej przekonaniu wszystko było skończone, jak skoro Wilhelm przybywał. Prawa jego poszanować musiano, a ona była królową.
 W mgnieniu oka w tych smutnych przed chwiłą izbach królowej, wszystko nową postać przybrało. Ona sama odżyła... Wołała, aby jej przygotowano najpiękniejsze na jutro szaty i klejnoty, chciała być piękną dla niego, chciała się wydać królowa. Nie wahała się nawet z szyderską uciechą, kazać sobie przynieść kanaki i manele bogate, które widziano między podarkami Jagiełły.