Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/174

biesław — dopóki wam z tem dobrze było. Pomnijcie, że patrzeć trzeba końca.
 Z lekceważeniem wysłuchał tej ostrej nauki Gniewosz.
 — Waszym miłościom dobrze czynić co się wam zda, bo się dorabiać nie potrzebujecie — rzekł. — Jam chudy pachoł, jako wiecie, u bogatego książątka zarobić mogę i tego się nie wstydam.
 — Ba, i od królowej! — dodał Dobiesław pogardliwie.
 Gniewosz stał upokorzony, lecz dmąc się i trzymając w bok.
 — Od królowej też! — powtórzył cynicznie.
 — Jemu gdyby djabeł co dać chciał, wziąłby i od tego — szepnął odwracając się pan krakowski.
 Mikołaj z Brzezia surowo patrzał na podkomorzego.
 — Miejcie się na baczności — rzekł — abyście służąc Rakuzkiemu nie narazili się potężniejszemu komu...
 — To moja rzecz — odparł podkomorzy. Grzechu w tem przecie srogiego nie ma, że gospodę dam w domu cudzoziemskiemu panu, prawo tego nie broni, a królowa żąda.
 Zastawiał się tak królową, iż panowie widząc go już zupełnie przez nią zjednanym, nie chcieli nawet dłużej z nim rozprawiać.