Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/206

piersiach składając Spytek — nie wyrzucajcie mi niewdzięczności, ani zdrady. W chwili gdy na skroń twą włożono koronę, wzięłaś na siebie obowiązek cierpienia dla niej. Niema litości ten obręcz zimny.
 Przyklęknął przed nią Spytek, ręką odtrąciła go od siebie.
 — Zostałam sama — rzekła — sama będę o swej sile szukać ratunku.
 — Miłościwa pani, tu już niema żadnego... Naród cały pada przed tobą na kolana, błaga, kościół prosi...
 Jadwiga potrząsnęła głową.
 — Mam więc być wiarołomna? Nigdy!
 Spytek mówił, narzekał, przekonywał, nie odpowiadała więcej.
 Oprócz bardzo szczupłej garsteczki powierników, nikt nie umiał myśli i zamiarów królowej odgadnąć.
 Ci co się pocieszali tem, że czas podziała i złamie ten opór, niepokoili się, pomimo to, bo od przybycia Jadwigi, nie widzieli w niej najmniejszej zmiany.
 Jednemi wyrazy broniła się dawniej i teraz od nacisku, ta tylko była różnica w postępowaniu jej, że wprzódy otwarcie i namiętnie występowała, teraz wszystkich zbywała milczeniem.
 Nawet przyjaciółka jej Elża Emrykówna, dla której nie miała tajemnic, straciła zaufanie.