Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/260

świętego, który miał ślub i koronacyę poprzedzić. Jagiełło stał z twarzą zmęczoną nieco i jakby wylękłą, potwierdzając skinieniem głowy i szeptami co mu mówili biskupi.
 Bodzanta zabierał się go żegnać, odchodzili z nim towarzysze jego — Semko sam na sam pozostał z Litwinem.
 Ten stał jeszcze przy stole zadumany i w sobie zatopiony. Zwrócił się powoli ku księciu i pozdrowił go głowy skinieniem.
 Pierwszem słowem, które mu się z ust wyrwało, było żywe i niewyraźne.
 — Pięknaż ta królowa moja!! takiej piękności anim ja śnił ani widział kiedy... na królowę stworzona była...
 Spuścił oczy.
 — A no... drżała i bladła niebożątko, patrząc na mnie. Semku! czym ja tak straszny?
 Książe, któremu wyrazów tych przykro słuchać było, potrząsał głową.
 — Jej, jej, nie jedno królestwo, ale wszystkie tego świata państwa nie żal położyć pod nogi...
 Z za frasunku jakiegoś, uśmiech się wysunął na usta i szepnął cicho...
 — A będzież mnie ona kochała?...
 Głową potrząsał i dumał...
 Książe nie zebrał się jeszcze na żadną odpo-