Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom III.djvu/264

 — Za Gniewoszem chodzą moi ludzie — westchął Dymitr.
 — Lecz jestże on tu naprawdę? czy to strachy tylko i baśnie, bo niczego pewni nie jesteśmy — mruknął Dobiesław.
 — Jam pewny, że jest... chybaby dopiero dziś się wymknął — odpowiedział podskarbi...
 Naradzali się długo, a w końcu to tylko postanowili, iż cicho, a nie uwiadamiając króla, należało Wilhelma wytropić i strachem zmusić do ucieczki...
 Okrutniejszy od innych Dobiesław z Kurozwęk po cichu mruczał. — Choćby go i ubito... płakać nie będziemy...
 Z tem odszedł pan Dymitr z Goraja.
 W drodze na zamek jadąc, skrzyżował się z Gniewoszem, zdążającym do miasta i zatrzymał. Zwrócił się do niego.
 — Wilhelm wasz siedzi tu po kątach się kryjąc i spiskuje — rzekł — jeżeli wy mu posiłkujecie!
 Podniósł rękę i pogroził.
 — Ja! — zawołał podkomorzy — ja! a coby mi potem było?? Wiem, że Wilhelm jest, nie wiem czego dosiaduje... ale ja w to palców nie maczam. Byłem sługą wiernym królowej, jestem wiernym sługą pana...
 Ruszył ramionami i jechał dalej.
 Podskarbi wrócił na zamek. Ledwie komnatę