Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 152.jpeg

—   148   —

 — Pomaleńku! — powtórzył Biskup.
 Rola odetchnął, kaszlnął, zaczął.
 — Przyszliśmy tu jak dzieci do ojca, po sprawiedliwość i miłosierdzie, których już na świecie nie ma.
 — A no i prawda! — zawołali inni za nim — nie ma.
 — O co wam idzie?
 — Książę nam samowolnie chce narzucić pana, tego którego wy ojcze, wymietliście precz z Krakowa, bo ze skóry darł ludzi z Kietliczem. A myż nie Boże stworzenia? nasza skóra nic nie warta? Za co my cierpieć mamy i jeszcze się wstydać? My go nie chcemy!
 — Niechcemy! niechcemy! — zakrzyknęli wszyscy.
 Gedko słuchał podparty na ręku.
 — Ja — odrzekł powolnie — ażeby to stanowczo postanowione być miało, nie wiem. A no gdyby tak było?
 — Niechcemy! — zawołali Wielkopolanie.
 — Posłuchajcież no — rzekł Biskup.
 Uciszyło się.
 — Gdyby tak było — dodał — dzieci moje — cale inna rzecz Mieszek w Poznaniu a Mieszek w Krakowie.
 Zakrzyczano, Biskup mówił daléj.
 — Tak, tak, dzieci moje — bo Mieszek w Krakowie był panem zwierzchnim i czynił co chciał