Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 197.jpeg

—   193   —

późno aby iść zaraz do Biskupa. Musiał to odłożyć do rana.
 Gdy Hreczyn odszedł i sami we dwu zostali z Żegciem, Stach ponowił pytanie co się tam działo z Jagną. Żegieć tylko ramionami ruszył.
 — Wcześnie poszła spać! — rzekł — bo zwykle do północka siaduje a tum jej przybywszy nie widział.
 Nie było odpowiedzi.
 — Gadajże! — przynaglił Stach.
 — Co mam gadać, gdy — niema o czém — odparł sługa i pomilczawszy dodał. — Jéj bo pono w domu niema.
 Zerwał się Stach jakby weń piorun uderzył — przyskoczył do sługi — kłamiesz! — krzyknął.
 Żegieć dodał — A niema jéj, sam widziałem gdy wychodziła — dotąd Hreczyn we wrotach czy w oknie czeka na nią.
 — Wyszła sama?
 — Sama.
 — Dokąd?
 — Któż ją wie! — rzekł Żegieć.
 — Pierwszy to raz?
 — Nie pierwszy — odparł smutnie sługa.
 Przybity stał Stach — własne nieszczęście z pańskiem pomięszało mu w głowie — bezwładny, odrętwiały padł na łoże a Żegieć do nóg mu przyskoczył.