Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 222.jpeg

—   218   —

 Stach się odważył na pytanie.
 — Zkądże wam do niéj ta nienawiść?
 Z pół uśmiechem odpowiedziała mu Jagna.
 — Alboście to nie widzieli psa i kota co się w życiu nigdy nie spotykali, a zszedłszy się na drodze padają na się? Tak z nią i ze mną. Nienawidzę jéj!
 Wstrząsnęła się cała i wpatrując długo w róg izby, jakby zapomniała o Stachu.
 — Nie spaliła się! — mruczała — A wrota były zaparte, a dach płonął cały, a spali wszyscy.. Kto ich pobudził?
 — Mówią w mieście że kruk! — rzekł Stach.
 — Szatan nie kruk — krzyknęła — szatan, co wiedźmy pilnuje. Kruk? czarny! Djabeł! I ona jak kruk żyje żrąc co spotka żywem czy padłem.
 Drugiego dnia wstała Jagna, lecz, ona co zawsze była silną i wytrwałą, wlokła się ledwie, przeszedłszy chwiejąc się przez izbę na ławy padała. Twarz miała wybladłą, oczy zapadłe.
 — Ona się nie spaliła — mruczała chodząc — a ja zgorzałam aż mi duszę pali!
 Złagodniała bardzo. Nie płakiwała dawniéj nigdy, teraz powieki miała od łez czerwone i strumienie ich płynące na licu bladem drogi krwawe popaliły.
 Tylko przed Stachem udawała mężną, dłonią