Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 181.jpeg

—   177   —

 Cóż się z nim stało?
 — Mów! — krzyczano ze wszystkich stron nadaremnie. Smoka ubić było można ale słowa z niego wyciągnąć, gdy mówić nie chciał, nikt nie potrafił.
 Stach i z téj go znał strony.
 — Smocze — wołał klepiąc go po ramieniu — wiem że z ciebie siłą nic nie wydobędę, a no tu o życie księcia chodzi. Wybrał się z wami kilku, wy go nie obronicie. Mieszkowi ludzie po gościńcach, po lasach porobili zasadzki i czyhają — stanie się co, będziesz winien. Sam się potém obwiesisz na gałęzi.
 — Gadajże, gadaj psi synu! — hałasować nacierając poczęli ziemianie.
 Smok milczał jak kamień, przeklinał swą nieopatrzność że się tak dał pochwycić — brzmiało mu w uszach złowrogo że panu groziło niebezpieczeństwo.
 — Nuż oni sami są od Mieszka, — myślał, — a z mańki mnie chcą zażyć?
 Stał więc niemy.
 Gorętsi już się doń z pletniami brać chcieli, ale Stach go osłonił.
 — Z tego człowieka groźbą się nic nie dobędzie — rzekł — ja go znam.
 Zbliżył się znowu sam do niego.
 — Słuchaj — rzekł dobywając z pod kaftana krzyż, który zawsze na piersiach nosił. —