Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 195.jpeg

—   191   —

 — Zdrów bywa smutek — rzekł Kaźmierz.
 — Wesele téż chorobą nie jest.
 — Ale po niém zawsze idzie znużenie i zawód.
 — Po niem — przerwał Wichfried — ja, nie czekając idę spać. Położywszy się po szlaftrunku (napój do poduszki) żadnych złych snów nie miewam, i nazajutrz wstaję gotowy do dobréj myśli. Wszystko na tym świecie pustém mi się wydaje.
 — Boś sam pusty, ale z tém jesteś pono szczęśliwy! — rzekł książę.
 — Książę, gdybyś chciał, mógłbyś być stokroć szczęśliwszy odemnie.
 — Nie, bom się z inną myślą urodził. Jakże mnie wesołym być! Powiedz! W Sandomirzu biedna niewiasta płacze niespokojna, a ja się po lasach włóczę z myślą dla niéj niewierną. W Sciborzycach tęskni druga..
 — E! o tém myśleć nie warto — przerwał Wichfried — gorzéj że w Sandomierzu i Krakowie, czekają na was, wołają, budują, a książę w lasy uchodzisz od tych, co mu dobrze życzą.
 — Bo oni mi nie życzą dobrze — zawołał Kaźmierz niecierpliwie. — Ilem ci to razy powtarzał? Szczęścia nikomu nie narzucić. Duchowni w najlepszéj myśli żonę mi dali, któréj ja kochać nie mogę, ziemianie chcą mi dać panowanie, którego nie pragnę, bo bym na sumieniu miał krzywdę brata.
 — On się skrzywdził sam — zawołał Wich-