Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 049.jpeg

—   45   —

westchnienia niezrozumiałe, jakby nadmiar ich go dusił.
 — Jakbym ja wam zaczął opowiadać wszystko com uczynił, co robię, wzięlibyście mnie może za kłamcę! — zawołał.
 A cóż, kto mógł być takim jak ja zbójem, ten i łgaczem być może? Jam już nawykł wszystko dźwigać na ramionach, co mi rzucą na nie!
 — No, gadajże — przerwał Scibor — cóżeś to zrobił?
 — Jakem umiał takem pokutę odprawiał — począł Stach. — O! mała to była chwila, w któréj człek zapomniawszy się, oszalawszy ręce podniósł na świętego młodzieńca. Szatan opętał! A za tę chwilę, ot ile lat zgryzot mnie męczy!
 Scibor na łokciu się sparłszy, blade oczy wlepił weń i słuchał.
 — Com robił powiedzieć trudno — ciągnął Stach — służyłem mu skrycie, broniłem go, stróżowałem nad nim, dawałem mu życie i daję i dawać będę aż — zdechnę.
 — Gdzież? co? — zapytał trochę niecierpliwie stary.
 Zawahał się z odpowiedzią Stach i włosy na głowie targać począł.
 — Nie uwierzycie — rzekł — byłem u niego parobkiem przy koniach, aby ino patrzeć i stróżować. — Ani mnie znał ani wiedział o mnie. Com robił? Oto gdzie było największe niebez-