Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 140.jpeg

dzia, który mrucząc, podścielał się pod pańskie nogi...
 Dwie sroki chodziły skacząc po podłodze.
 Gdy weszli zwolna, kneź Miłosz się nie ruszył, oczy tylko ku nim skierował, wlepił w nich i czekać się zdawał, by oni poczęli rozmowę. Sroki tymczasem pobiegły w kąt, a niedźwiedź głowę zwróconą ku ścianie odwrócił, ziewnął szeroko i znowu ją na dawném miejscu położył.
 W izbie było duszno nieznośnie, a stary kneź trząsł się z zimna.
 — Kneziu Miłoszu — odezwał się Wisz powoli — pozdrawiamy was.
 — Ktoś ty taki? — zapytał głos ponury i gruby, jakby z głębin wychodzący.
 — Kmieć Wisz z sąsiadem Domanem.
 Kneź milczał.
 — Dozwolicie mówić z sobą?
 — Mówić, ze mną — począł ten sam głos dziki — ja nie mam nic do ludzi, ani oni do mnie? Czego chcecie?
 — Rady dobréj — rzekł Wisz.
 — Jam jéj sobie nie znalazł, drugim téż dać nie potrafię, gdzieindziéj po to idźcie — odparł kneź...
 — Źle się u nas i z nami dzieje — ciągnął stary zwolna, nie zważając na odprawę — wasz i nasz wróg gnębi nas coraz okrutniéj.
 — Kto?