Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 182.jpeg

Dla dziewki ojca w mogile pocieszyć nie chcecie utoczoną krwią... Hejże! hej!..
 — Słowom rzekł — mruknął Ludek — nie mogę...
 — Druhów wam teraz trzeba, a nieprzyjaciół sobie robicie! — szydersko dodał Doman — rozumu nie macie...
 Spojrzeli sobie w oczy, Ludek się hamując powtórzył raz jeszcze:
 — Nie mogę...
 Doman się zerwał już iść.
 — Nie zechcecie dać po dobréj woli, to ją kiedyś wezmę siłą...
 — A my siłą będziem bronić...
 — A — no!
 — A — no!
 Ostatnich słów domawiając, zaczęli się cofać od siebie, ciągle sobie patrząc w oczy. Rąk już sobie nie podawali. Młodszy brat stał milczący za Ludkiem, który dlań teraz ojca zastępował.
 Doman kołpak nasunął gwałtownie na oczy i odszedł. Konie jego stały opodal nieco ku zgliszczowi, milczący powlókł się do nich, zatętniło, odjechał...
 Ludek stał jeszcze czekając, czy się nie wróci, posłyszawszy tentent, ruszył się i on.
 W gęszczach słychać było jak pędził w las i psy za nim lecąc ujadały.