Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 191.jpeg

 Zbliżając się do dębu, starzec oczy zwrócił ku uroczysku i konia przytrzymał — widząc, że na niém pusto jeszcze było.
 — Nikogo! — przebąknął.
 — Nikogo! — powtórzył pochylając się drugi.
 — Mieliżby się ulęknąć i nieprzybyć? Możeli to być? Ani ci nawet co zwoływali? a ci pierwsi być powinni?
 To mówiąc, z konia się zsunął stary.
 — Wy z końmi — rzekł — stać tu w pobliżu paść i czekać.
 Ty Mroczek — ze mną pójdziesz... uczyć się jak radzili starzy. Słuchaj, patrz, służ i ucz się.
 Młodszy posłusznie głowę skłonił.
 W tém z drugiéj strony nadjechali konni, Doman samotrzeć z ludźmi swemi. I on, nie dojeżdżając do horodyszcza, konia słudze oddał, wskazawszy pastwisko, a sam ku staremu pospieszył.
 — Dniem wiecowym pozdrawiam was — odezwał się.
 — Dniem wiecowym, bodaj szczęśliwym — odparł starzec. Kędyż się Wisz dziewa?
 Doman obie ręce podniósł ku górze i pokazał na obłoki.
 — Spaliliśmy zwłoki jego, płaczki go opłakały... z ojcami pije miód biały.
 Starzec ręce załamał.
 — Zmarł? — zapytał.